Yaşınız kaç olursa olsun 23 Nisan çocuk bayramı olarak anılsa da, sizin hatıralarınızda çocukluğunuzun bayramı gibi yer alsa da, o her yılınızın, her yaşınızın bayramıdır aslında.
Çocukken törenlere hazırlanış, üstünüze dikilen farklı farklı elbiseler ayağınızdaki yeni ayakkabılar ya da pisi pisiler?
Çoğunlukla törenlerimiz Nisan yağmuruyla geçer, ıslandığımız yağmurlardan sonra da grip olurduk. Benim çocukluğumun törenlerinden farklı oluyor Ankara?nın törenleri. Ankara?da yaşınız elli ise farklı hissediyorsunuz 23 Nisanı, Nisanın 23?ünü. Büyük siyah giysili insanların arasına karışmış çocuklarla yürütülüyor törenler.
Bu görüntünün içinde aktörlerle figüranlar birbirine karışıyor. Ama bu coşkulara benim gönlüm nedense hep hüzünle iştirak eder. Gurbette bayram kutlayanların hissiyatı sarar içimi. Mutluluk, hüzün, kardeş olup gözyaşı olarak doluşur göz bebeklerime.
Hani anne babanın çocuğunu ödül törenlerinde evliliklerinde döktüğü karışık duygulu gözyaşları gibi? Gördükleriniz ve yaşadıklarınız çok mutlu ederken sizi, bu günleri de gördük diyerek akar göz yaşlarınız. Ama zihninizin arkasında bir film şeridi akmaya başlar? Onu nasıl yetiştirip büyüttüğünüzü düşünür, yerde sürünerek başlayan hayatı ?tay tay?la atılan ilk adımlar, her ?tay tay?dan sonra onun düşüşü ve sizin ona koşturmalarınız gelir aklınıza. ?Bak şimdi büyüdü de, ?diplomasını aldı? ?Evlendi, çocuğu bile oldu.? ?Bu günleri de gördük çok şükür? gibi dudağınızdan dökülen sözleriniz eklenir, aklınızdan akıp giden film şeridine.
İşte 23 Nisan, Nisanın 23?ü,
Çocukların bayramını kutlarken, böyle duygular sarar içimi.
Törenleri izlerken, gözüm dalar gider, 23 Nisan 1920?ye giderim.
O günün meclisini, sokaktaki/kahvedeki insanını düşünürüm. Çocukların bazıları yalınayak, çoğunluğu da yetim?
Her evin bir şehidi, her evin bir gazisi vardır.
Şahadet ağıtları yakılırken, Mehmet Akif İstiklal Marşını yazar gönlüyle?
Bir düşünsenize, ne kadar çalışmaları gerekiyor, kan döktükleri toprakları ve üzerindeki insanları 21. yüzyıla taşımak için, ne kadar yük ve kahır çekmeleri gerekiyor. Savaşın yorgunluğu kayıplarının acısı yüreklerinde, ama demokrasiyle taçlanan Cumhuriyetin coşkusunu bizlere taşımanın gururunu da taşıyorlar.
Kim bilir ne kadar ümitle bakıyorlar gelecek nesle, bu öksüz ve yetimlerden doğacak çocuklara.
Kim bilir ne kadar ümitle bakıyorlar gelecek nesle, bu öksüz ve yetimlerden doğacak çocuklara.
İşte yine içim acıyor burada, onlar bizi seyrediyorlar mutlaka ama ben onları aynı coşkuyla, ?yerlerinizde rahat uyuyun? diyebiliyor miyim acaba!?
?Vallahi sizleri biz hiç hak etmedik, sizin gibi yürekli de olamadık, sizler can verdiniz ama bizler sizin verdiklerinizin binde birini bile veremedik.?
Onlara diyebilir miyim?!
Onlara diyebilir miyim?!
?87 yıldır Demokrasinin sancısını bitiremedik. Siz yirmi milyondunuz, biz 70 milyon olduk., sizden 50 milyon daha fazlayız, ama sizin elliniz kadar olamadık.? diyebilir miyim acaba!? Yine 23 nisan, nisanın 23?ü,
yine içimde,
Gurbetteki gurbetçinin bayram sızısı?
Bitirmek istiyorum bu gurbeti, 2000 yılların gurbetliğinden, 20?lerin sılasına gitmek istiyorum.